Toen ik tijdens mijn eerste coachinggesprek opschreef wat ik in mijn leven allemaal had meegemaakt, leek het wel de doos van Pandora die was geopend: een aaneenschakeling van rampen. Op de basisschool was ik een deugniet. In groep 4 bleek ik sterk dyslectisch te zijn, wat de andere kinderen niet begrepen. Ik werd er enorm gepest omdat ik lang haar had (dat ik mooi vond), wat steeds erger werd t/m bedreigingen dat ik zou worden doodgetrapt.
Thuis was de relatie met mijn narcistische vader meestal niet tof; hij was “handzaam” in zijn straffen. Een week voor mijn 10e verjaardag vertelde mijn moeder dat mijn ouders gingen scheiden, omdat mijn vader met iemand anders verder zou gaan… Ik werd heel boos op hem: “Hij liet ons in de steek”. De eerste twee maanden nam hij geen contact met ons op. Toen hij daarna volkomen onverwacht ons huis had leeggeroofd en ik mijn moeder zag huilen, werd ik woedend. Mijn vader had bij de scheidingsprocedure tegen de rechter gezegd dat ik een woedeprobleem had. Daarom werd ik verplicht onder begeleiding van een psychologisch interventieteam te praten over mijn woede explosies. Daar zei mijn vader dat mijn moeder mijn zusje en mij had beïnvloed. Ik voelde er mij door hem verraden, en zei dat ik mijn zeer gefrustreerde vader niet meer wilde zien. De psycholoog koos partij voor hem. Mijn woorden werden bij dit PIT verdraaid en volgens de psycholoog zou ik een gangster worden. Ik werd door hen gewoon kapot gemaakt, en heb een groot litteken overgehouden aan alle manipulaties van mijn vader. Ik begon iedereen te wantrouwen om over mijn emoties te praten, omdat die tegen mij werden gebruikt.
Toen ik op de basisschool zat, werd ik – als atheïst – lid van een christelijke jongensgroep. Ik vertelde daar niets over mijn thuis- en schoolsituatie, en niemand vroeg er naar. Alleen daar kon ik mijzelf en lekker kind zijn. Het voelde er als een bevrijding.
Met de laagste CITO-score ooit behaald op de basisschool waar ik zat, ging ik naar een speciale VMBO school voor kinderen met diverse achterstanden. Ik kwam terecht tussen veel 12- tot 14-jarge leerlingen met gedragsproblemen, jeugdcriminelen, enz., die er regelmatig docenten wegpestten. Ik had nog steeds lang haar en werd daar opnieuw mee gepest. Bovendien zagen de meisjes op school mij als een nerd, wat mijn zelfvertrouwen op vrouwengebied omlaag haalde. Ik kreeg het gevoel de eeuwige single te zijn.
Door alle problemen op school, de nare relatie met mijn vader, het gepruts door de kinderbescherming en jeugdzorg, trok ik mij steeds meer in mijzelf terug en begon heel veel games te spelen. Ik werd heel depressief, verloor de wil te blijven leven en heb in de periode een tijd overwogen zelfmoord te plegen. Ik werd gegrepen door Anime (Japanse teken- en animatiefilms). Ik kon mij sterk verplaatsen in de hoofdpersoon. Zo werd ik bewust van de levensles: ‘You have two good legs, use them!’ Hierdoor ontsnapte ik uit mijn zelfmoordbeelden.
Toen ik een jaar of 15 was, werden we door een van de leiders van de christelijke jongensgroep mentaal onder druk gezet om ons tijdens een kamp ’s avonds laat naakt uit te kleden. Ik deed mee, vond dat erg spannend, maar dacht tegelijk: “Waar slaat dit op?”. Zijn ‘mindgames’ kwamen daarna op uiteenlopende manieren terug, omdat die leider het gesprek interessant vond ons met groepsdruk voor het blok te zetten. Aanvankelijk zei niemand er iets van, maar enige tijd later is deze leider uit de groep gezet. Achteraf gezien vind ik het grote bullshit. Op mijn 17e werd ik gevraagd leider te worden en ik ben toen enthousiast op deze vraag ingegaan.
Toen ik 18 was kreeg ik via Webcam contact met Rose, een 21-jarige, getrouwde Amerikaanse vrouw met een kindje, die mij een luisterend oor bood. Zij toonde zich erg begripvol; alleen met haar durfde ik mijn gevoelens te delen. Vele avonden spraken we uren met elkaar. Pas later durfde ik haar ook mijn verdriet te laten zien. Ik werd langzaam verliefd op haar en merkte dat zij mij een aantrekkelijke en lieve jongen vond. We kregen een soort halve relatie. Zij heeft mij door mijn moeilijke periode op school gesleept. Op een gegeven moment vertelde Rose dat het in haar huwelijk niet lekker ging en zij al 1½ jaar vreemdging. Dat raakte mij enorm. Huilend voor de webcam heb ik uitgeschreeuwd dat ik dat niet wil. Ze had mij 1½ jaar voorgelogen, en ik voelde mij opnieuw verraden en verbrak het contact. Dit maakte mij nog meer schuw om mijn emoties te uiten.
Met mijn VMBO diploma op zak ging ik naar het MBO, maar werd geweigerd op niveau 4 omdat ik de rekentoets niet haalde. Noodgedwongen startte ik met een studie op niveau 3, waar ik achten en negens haalde. Het niveau was te makkelijk voor mij, en ik begon me op school te vervelen.
Toen kreeg ik via Facebook contact met een meisje, en na enige tijd spraken we af om elkaar te ontmoeten. Er ontstond een relatie, die in het begin heel mooi was; ik was enorm verliefd op haar. Nadat ik wat had verteld over mijn verleden, schrokken haar ouders daar enorm van. Ze dachten dat ik een zelfmoord-tijdbommetje was. Hierdoor ontstond een verschrikkelijke situatie, waarbij onze contactmogelijkheden sterk gesaboteerd werden. Ik dacht: “Ik ben vervloekt door mijn verleden”, en mijn minderwaardigheidsgevoel werd versterkt. Mijn vriendin steunde mij heel sterk, maar toonde zich ook loyaal aan haar ouders. Ik wilde voor haar gaan, want ik voelde me veilig bij haar. Na alle fricties met haar ouders ontving ik na zo’n driekwart jaar een excuusbrief van hen. Daarin vroegen ze mij om een tweede kans. Ik vond dit heel eng, want ik hoefde mij niet meer te verdedigen. Ik heb toen een kaart teruggestuurd, waarin ik schreef te geloven in een tweede kans (maar niet in een derde). In de eerste maand erna zat ik nog in een zelfverdediging modus, maart haar ouders waren heel open en makkelijk. Pas na een maand of drie voelde ik mij op mijn gemak.
Tijdens mijn stagejaar ging ik naar het buitenland, en mijn vriendin ging studeren aan een universiteit. Via Facebook deelde ze aanvankelijk veel met mij. Al spoedig vernam ik dat zij er een jongen had leren kennen waarmee ze goed kon praten en bevriend raakte. Ik was er totaal van in de war; ik kreeg last van jaloezie. Ik vroeg haar: “Weet die jongen wel dat je een relatie met mij hebt?” Het voelde bij mij alsof ik weer werd geconfronteerd met vreemdgaan, waar ik allergisch op reageer. Na twee maanden heb ik haar via Skype voor het blok gezet: “Wat voel je voor hem / mij?” Toen bleek dat zij koos voor het beëindigen van onze relatie, zei ik: “Ik kom naar je toe, want ik wil onze relatie niet via internet afsluiten.” We hebben toen 4 uur met elkaar gesproken. Zij was totaal overstuur, maar ook bleek dat zij achter mijn rug om dingen had gedaan die mij emotioneel veel pijn deden. Ik wilde een time-out om mijn gevoelens te doorleven.
Door alle rechtszaken die mijn vader aanspande om / na de scheiding was mijn moeder gebroken. Toen ik 20 jaar was werd ik me ervan bewust dat zij er een stevig alcoholprobleem door had gekregen. Ze vertelde over een traumatische ervaring die zij had opgelopen toen ze jong was, en dat mijn vader die informatie had uitgebuit tijdens de scheiding. Hun huwelijk liep niet goed en de genadeklap was dat mijn vader steeds slechter met mijn moeder, mijn zusje en mij omging. Ik voelde me uitgeblust, kapotgemaakt en opnieuw depressief. Vader strafte fysiek en mijn moeder stortte in. Als zij niet dronk, was ze een hele liefhebbende en goede moeder. Tussen mijn 20e en 22e bleek alcohol echter het ergste probleem in huis. Dit deed mij enorm veel pijn, en tegelijk was ik echt heel boos. Mijn zusje en ik troosten elkaar, maar toen ik op stage in het buitenland zat kon ik haar niet meer goed troosten. Na de terugkomst van mijn stage heb ik een oom gebeld om hem te informeren over het alcoholprobleem van mijn moeder. Er volgde daarna thuis een hard gesprek. Mijn zusje wilde uit huis, omdat zij zich er niet meer veilig voelde. Ze was depressief geworden. Moeder beloofde te stoppen met alcohol en zij heeft zich daar tot nu toe aan gehouden; sindsdien zijn er thuis geen incidenten meer geweest.
Toen ik 22 jaar was, deed ik in dat najaar mee met een meerdaagse leiderstraining, waarvan Garry de coördinator was. Van tevoren zag ik het als een adempauze om te ontkomen aan alle shit. Elke deelnemer had voor deze training een introductie over zichzelf geschreven voor de cursusstaf. Daarin ben ik best openhartig geweest over mijn thuis situatie, enz. en benoemde mijn gevoelens van onzekerheid en onveiligheid. Tijdens deze training sprak Garry mij meerdere keren doeltreffend aan. Zo werd ik me ervan bewust dat ik nooit echt had bedacht dat vooral door mijn onzekerheid mijn valkuilen best sterk aanwezig zijn. Ik vertrouwde hem toe dat ik nog niet alle nare ervaringen uit mijn leven compleet had doorleeft, en sterk aan mezelf twijfelde. Hij stimuleerde me uitdagingen te bedenken om aan te werken. Dat werden: dat ik mijn gevoelens wilde gaan uitspreken, mijn ideeën wilde gaan verkondigen en daar ook achter blijven staan, en sneller wil opstaan om een leidinggevende rol te pakken o.a. in de jongensgroep waarin ik mij nog steeds enthousiast inzet. Pas na afloop van deze training besefte ik dat ik klem was geraakt in mijn veilige zone, en iemand nodig had om daar uit te breken. Intens verlangde ik naar een jaar waarin alle dingen wel goed zouden gaan, zonder tegenslagen. In de overtuiging dat ik met Garry – eindelijk – iemand (een life coach nota bene) had ontmoet die mij respecteert, doorgrondt en ik voor 100% vertrouw, hoopte ik vurig dat hij me wilde helpen.
Verspreid over meer dan een jaar heb ik negen, twee dagdelen durende, coaching sessies doorlopen met Garry. Bij de start had hij als voorwaarden gesteld dat hij me alles mocht vragen, dat ik altijd eerlijk zou antwoorden en dat ik mijn emoties niet zou onderdrukken bij hem. Het werd voor mij een intensief traject, waarin mijn levensverhaal en alle ellende die mij was overkomen werd opgerakeld. Regelmatig vroeg Garry me naar de emoties die ik had, en bij hem voor een deel herbeleefde. Hij vroeg me zeker ook naar goede herinneringen met mijn vader, stimuleerde me in kaart te brengen wat er in mijn familie had gespeeld. Door het verzamelen en ordenen van deze puzzelstukken begreep ik beter hoe het karakter van mijn vader was gevormd. Ik concludeerde dat hij zijn verleden op mij projecteerde. Ik heb nu geaccepteerd dat dit zo is gebeurd, maar weet zeker dat ik wil leren van fouten in voorgaande generaties. Ik word een vader die naar zijn kinderen luistert en leuke dingen met ze doet.
Ik zat in het laatste schooljaar van het MBO – niveau 4, waarin ik opnieuw allerlei tegenslagen voor mijn kiezen kreeg. Garry bleef me consequent stimuleren door te zetten. In de coaching sessies zat veel afwisseling; ik heb enkele testen uitgevoerd, met kaartspelen mijn verlangens, “pijnpunten” en sterke kanten in beeld gebracht. Het hielp mij dat we elke keer concrete actiepunten afspraken, die ik op korte termijn kon aanpakken. Hierdoor ben ik bijvoorbeeld op Ken do gegaan, een Japanse zwaardvechtkunst, waarin het disciplineren van het menselijk karakter de belangrijke kern is. Ook vond ik een student die mij bijlessen in rekenen ging geven, omdat ik op school voor de rekentoets een voldoende moest halen. Ik kreeg een videofilm mee om thuis met mijn moeder te bekijken, en kon zo de keer erop vertellen wat dit emotioneel met ons had gedaan. Met haar ben ik gaan wandelen om onderweg serieus met elkaar te kunnen praten.
Omdat ik mijn diepste, nare emoties wilde doorleven bood Garry mij die kans. Bij hem voelde ik mij veilig en ging er op in. Tijdens een oefening kreeg ik een blinddoek om me te kunnen focussen. Na een ontspanningsoefening sprak Garry steeds een kernwoord uit, die hij had gedistilleerd uit alle emotionele ervaringen in mijn leven. Alles wat er bij zo’n woord bij mij opkwam moest ik uiten. Het werd een heftige ervaring. Na een aantal woorden, zag ik een donkere kerker voor me met een stevig hekwerk er in. Het was er ijskoud. Garry stimuleerde mij om er met hem naar toe te lopen. Hij hield mijn hand stevig vast, terwijl we samen de kerker inliepen. Ik was doodsbang en kneep hem hard in zijn hand, maar hij stimuleerde me door te zetten. Achter het hekwerk hing een dikke, rode mist, en ik zag wazig de contouren van iemand die in elkaar gedoken op de grond zat. Ik moest het hek openen. Door de dikke, rode mist liepen we naar de persoon die ik zag, en toen herkende ik daar mijzelf. Op dat moment doemde uit de mist mijn grote vijand op. Garry prikkelde me die tegemoet te treden en hem eindelijk eens flink de waarheid te zeggen. Ik spuwde al mijn opgekropte gevoelens van haat en woede uit. Ik voelde me als een Japanse zwaardvechter en hakte hem tegelijk in stukken. Toen ik aan het eind van deze oefening in de realiteit was teruggekeerd, voelde ik me eerst uitgeput. Daarna ervaarde ik dat er een grote last van mijn schouders was gevallen; ik ontspande en voelde me enorm opgelucht en bevrijd.
Enkele maanden geleden kreeg ik contact met een erg lief en intelligent meisje; we hebben nu een fijne en serieuze relatie met elkaar. Onlangs heb ik mijn MBO diploma in ontvangst mogen nemen en heb me ingeschreven om komend studiejaar te starten met een uitdagende opleiding op Hbo-niveau. Binnen mijn christelijke jongensgroep fungeer ik al een tijdje als teamleider, en ben ik een nieuwe jongere gast aan het begeleiden, zodat hij volwaardig in ons leidingteam kan gaan meedraaien. Dit vind ik erg tof en het geeft mij veel voldoening.
Ik voel kracht door mijn lichaam stromen en ben niet meer bang. De onzekerheden en littekens uit mijn verleden doen er niet meer toe. Samen met mijn vriendin ga ik vol zelfvertrouwen mijn toekomst tegemoet. Yes, I have two good legs and I will use them, count on that!
Aan Garry geef ik een vette 9 als rapportcijfer voor: zijn persoonlijke betrokkenheid, de veiligheid die hij mij bood om gebeurtenissen uit mijn leven te verwerken en mijn emoties te doorleven, de zeer afwisselende coaching sessies die grondig waren voorbereid, het herhaaldelijk uitgesproken vertrouwen dat ik in mijn kracht zou komen, en… de prachtige resultaten die hij me heeft laten bereiken.
Kjeld, 24 jaar